عکاسی جنگ چیست و عکاسان جنگ چه کاری انجام می دهند

تفاوتی ندارد در کدام سال ها زندگی کرده باشیم؛ هر بار هنگامه اخبار؛ جلوی تلویزیون در حال چرت زدن بودیم؛ یک جای جهان هم جنگ بود. جنگ برای مردم دنیا یک خبر تکراری و کسالت بار می ماند اگر شرحش پشت صدای اتو کشیده اخبارگویان یا غرش رهبران سیاسی محدود می شد. در ادامه این مقاله از مجله یلووال همراه ما باشید.

اما عکاس جنگ تلاش کرد واسطه امانتداری باشد بین شهرهای سوخته، جان های از دست رفته و تن های معیوب با وجدان غافل بشر. وقتی که جنگ تلاش می کرد انسان را نفی کند عکاسی جنگ در تلاش بود به زبان زخم ها، جسدها و تفنگ ها چیزی به جهان بگوید، چیزی در نفی جنگ. به طوری که عکس هایی از اشک غیرنظامیان از خاطرمان ببرد آن جا که جنگ است شهر ما نیست، بلکه کشور همسایه است.

در این نوشتار یلووال مدیا با شرح مختصری به این موضوع می پردازیم عکاسی جنگ از کجا شروع شد. کارش چیست. و در آن بحبوحه ای که یکی می کشد و آن یکی کشته می شود خیر عکاس کجای کار را می گیرد.

از کی و کجا غوغای عکاسی در جنگ افتاد

نخستین عکاس جنگ راجر فینتون انگلیسی بود که در سال ۱۸۵۵ رهسپار دریای سیاه شد. او با دوربین و وسایل عکاسی و تاریک خانه ایی سیار به دستور پرنس آلبرت، همسر ملکه ویکتوریا به عنوان خبرنگار جنگی راهی جنگ شد. او موظف بود با عکس های خود قدرت ارتش بریتانیای کبیر را در شبهه جزیره کریمه به شکلی مستند به نمایش در آورد و پیروزی امپراطوری انگلستان را روی صفحه عکاسی ثبت کند.

غوغای عکاسی در جنگ غوغای عکاسی در جنگ دربار ملکه ویکتوریا از همان ابتدا نوع عکس هایی را که فینتون بخت برگشته موظف به تهیه آن ها بود را مشخص کرد. به او گفته بودند حق ندارد عکس های دلخراش، ناراحت کننده تهیه کند. از همه مهمتر اینکه در عکس ها نباید از اجساد قربانیان جنگ خبری باشد. کریمه هزاران کیلومتر از انگلستان فاصله داشت و جامعه ی ثروتمند انگلستان هیچ چیز درباره واقعیت جنگ نمی دانستند و وظیفه فینتون با عکس هایش کمک به این بیخبری و ناآگاهی بود. در عکسهای او مثلا گروهی از سربازان دیده می شوند که در دامنه ی تپه ایی در محیط شاد و رمانتیک روبروی دوربین ژست گرفته اند، یکی روزنامه می خواند، دیگری چپق خود را چاق می کند و آن دیگری در نقش ساقی برای همرزمان خود نوشابه می ریزد. تصویری عاری از خشونت که به بیننده القا می کند جبه ها تفرجگاهی دوستانه هستند و اینجا خبری از خون و باروت نیست. هنگامی که توپ ها می غریدند و سربازان جان می دادند دوربین عکاسی فینتون در سنگری امن آرمیده بود. او هنگامی عکس می گرفت که میدان جنگ پاکسازی شده بود و اجساد به خاک سپرده شده بودند. عکس های او در آن وقت در نشریه ایلاسترتد نیوز لندن (اخبار مصور لندن) منتشر می شد.

همراهی عکاسان با ارتش در جنگ داخلی آمریکا کاملا متفاوت از جنگ کریمه بود، به طوری که می توان گفت اولین عکس های مستند جنگ که بدون جهت گیری ثبت شده است آغازش از جنگ داخلی آمریکاست. در ژانویه ۱۸۶۱ ماتیو بی برادی با دو دلیجان تاریکخانه وارد اردوگاهی در ایالت ویرجینیا شد. او نخستین تصاویر واقعی از جنگ و چگونگی قتل و ویرانی های ناشی از آن را به آمریکایی ها عرضه کرد و هوش و ذکاوت وی عکاسی جنگ را در مرحله ی جدیدی قرار داد.

برادی نسبت به بسیاری از افسران که در صحنه جنگ حضور داشتند شهامت بیشتری از خود نشان می داد و با دوربین بزرگش هر نقطه شایان توجه را نشانه می رفت. وی از اجساد کشته شدگان نبرد گیتسبورگ و قربانیان جنگ جهنمی آنتی تم عکس برداری کرد. برادی چهره های کج و معوج از درد مجروحان، دست و پاهای شکسته، لاشه های باد کرده اسبان و اجساد اسیران جنگی را در اردوگاه مخوفی که چهارده هزار سرباز شمالی به فجیع ترین شکل از گرسنگی در آن هلاک شدند را نشان داد.

هنگامی که برادی عکس ها را در گالری واشنگتن به نمایش گذاشت، تاثیر زیادی به جا نهاد و احساسات همگان را برانگیخت، چنان که چند سال بعد نیویورک تایمز نوشت: برادی برای نخستین بار واقعیت وحشتناک جنگ را نشان داد. او رسالت خود را به عنوان یک عکاس جنگ انجام داده بود.

عکاسی جنگ عکاسی جنگ

پیام رسان تصویرهای پر خون

روشن است که برای یک عکاس جنگ خطر مرگ و جراحت وجود دارد و علاوه بر این، دشواری رساندن پیام به درستی، آن را به سختترین گونه عکاسی تبدیل کرده است. عکس های جنگ به طور مستقیم با شخصیت اخلاقی ما سر و کار دارد و کارش را وقتی درست انجام داده که با دیدن عکس ها وحشت کنیم، غمگین و خشمگین شویم و اعتراض کنیم. برجسته ترین عکسها نه تنها جنگ ها را در تاریخ ثبت کرده اند بلکه مسیر تاریخ را تغییر داده اند.

عکاسی جنگ عکاسی جنگ تاریخ جنگ در صد سال گذشته اهمیت عکاسی جنگ را به ما نشان می دهد. به طور مثال می توانیم این را از عکس هایی که در طول جنگ ویتنام گرفته شده است ببینیم. در سال ۱۹۶۵ بسیاری از مردان آمریکایی به ویتنام فرستاده شدند تا در جنگ شرکت کنند بدون این که بدانند چرا! ذهن جوان این مردان مملو از میهن پرستی کشورشان بود و از طریق تبلیغات و سیاست های دولتی، جنگ به عنوان یک عمل دلاورانه معرفی شده بود. آن ها تفکرشان این بود که برای آینده ایی بهتر برای خود و نسل بعدی می جنگند.

جنگ ویتنام جنگ ویتنام با این حال، همانطور که امروز می دانیم واقعیت های جنگ آن چیزی نبود که برای سربازان توصیف شده بود. با گذشت زمان عکاس ها با مشاهده خشونت و افسردگی که این سربازان تجربه کردند، عکس های واقعیتر و واضحتری از جنگ گرفتند. این عکس ها نقاب حق و صلح طلبی را از چهره جنگ برداشت و آن را تبدیل به یک امر منفی کرد.

بدون کمک عکس ها؛ میلیاردها نفر از مردمی که فقط تیتر روزنامه ی عصر را در خانه هایشان راجع به جنگ می خوانند هیچ ایده و تصوری از واقعیت های جنگ نخواهند داشت. هنر عکاسی جنگ در طول یک درگیری نه تنها پیروزی ها، شکست ها و زندگی های از دست رفته را ردیابی می کند، بلکه کارهای بزرگتری هم انجام می دهد. واقعیت های تلخ جنگ را آن گونه که چشم عکاس تجربه می کند به نمایش می گذارد، عکس ها تصاویر خام و دست نخورده ایی از یک هنرمند هستند که علاوه بر اینکه نیاز به تفسیر سنگین ندارند، با برانگیختن احساسات بیننده بر روی مسیر و حواشی جنگ تاثیر می گذارند.

جنگ ویتنام جنگ ویتنام تفنگ ها سریعترین و عکس ها قویترین سلاح جهانند. فرمانده های جنگ انسان ها را با گلوله می کشند و عکاس ها؛ فرمانده های جنگ را با دوربین.

لبآآة

در هر جای جهان که زندگی کنیم نانمان را در روغن هر کشوری که بزنیم اگر آوای درونی مان بیدار باشد با دیدن عکس های جنگ آنچه دریافت می کنیم ترس و خشم است، احساسات مشترکی که ما را دور هم جمع کرده، ما که از جنگ به هر بهانه و وسیله بیزاریم.

به پیشنهاد یلووال مدیا مستند عکاس جنگ که درباره جیمز ناتچوی است را ببنید و بیش از یک ساعت و سی دقیقه لذت ببرید. بسیاری او را یکی از بهترین عکاسان جنگ می دانند. لینک سایت مرجع